De vele humoristische, maar soms ook schrijnende anekdotes schetsen een kleurrijk beeld van het grote gezin in het oude, donkere huis bij de middeleeuwse poort en het plantsoen daarachter. Op een openhartige manier vertelt de auteur over haar vele angsten, maar ook over intense vreugdemomenten. Angst voor de hel en voor de lange, donkere gang waar het altijd zo koud was in de winter. En voor de 'straf van Papa' in het 'bovenkamertje'. En over het 'kat-en-muisspel' bij slechts het oranje licht van de gloeiende kolen achter het verkleurde micaglas in de grote, zwarte schoorsteenkachel. Ook vervlecht ze onbevangen thema's als liefde, sex en dood, aanranding en kerkscheuring. Vanuit haar autistische kijk op het leven probeert ze, soms wanhopig, het vaak beschadigende gedrag van de mensen om haar heen te begrijpen. Uiteindelijk bevrijdt ze zich van de dogmatische leringen uit de kerk van haar jeugd door verworven filosofische en spirituele inzichten. In het ongerepte Ierland komt haar moegestreden ziel thuis en vindt ze rust, herkenning en een nieuwe liefde...