Hij kwam in 1984 in Kampen wonen, omdat zijn geliefde niet naar Dronten wilde. “Een uiterst plezierig stadje”, vindt thrillerauteur Jacob Vis (75). Toch had de stad al een plek in zijn familieverhaal: zijn moeder woonde van als kind bij tante Jans, die pianolerares was aan de Cellebroedersweg.
De Indische oma Moerta
In zijn boek Tandem vertelt Vis het bijzondere, maar ook verdrietige verhaal van zijn grootouders. Opa Sanders was tabaksplanter op Sumatra, in Nederlands Indië. Zoals het toen vaker ging, was zijn huishoudster ook zijn minnares. Haar naam is even prachtig als zijzelf, blijkt uit de enige portretfoto die hij van haar heeft: Moerta.
“Met bloed geschreven”, zegt de auteur over de roman hierover. Moerta kreeg drie kinderen: de oudste dochter Carolien en daarna twee jongens. Zijn opa erkende zijn kinderen en besloot ze een Hollandse opvoeding te geven. Bij tante Jans. Het 4-jarige meisje en haar broertjes kwamen hier in 1913, zonder hun vader en moeder.
Hun vader keerde in 1920 terug naar Nederland; hij ging met zijn kinderen in Haarlem wonen. Hij trouwde nooit. Moerta is overleden op Sumatra. “Verder weet ik niets van haar. Het is een drama, dat in de familie nooit werd besproken. Het waren omstandigheden toen waar we ons nu geen voorstelling meer van kunnen maken. Een totaal andere tijd.”
De Indische oma Moerta
In zijn boek Tandem vertelt Vis het bijzondere, maar ook verdrietige verhaal van zijn grootouders. Opa Sanders was tabaksplanter op Sumatra, in Nederlands Indië. Zoals het toen vaker ging, was zijn huishoudster ook zijn minnares. Haar naam is even prachtig als zijzelf, blijkt uit de enige portretfoto die hij van haar heeft: Moerta.
“Met bloed geschreven”, zegt de auteur over de roman hierover. Moerta kreeg drie kinderen: de oudste dochter Carolien en daarna twee jongens. Zijn opa erkende zijn kinderen en besloot ze een Hollandse opvoeding te geven. Bij tante Jans. Het 4-jarige meisje en haar broertjes kwamen hier in 1913, zonder hun vader en moeder.
Hun vader keerde in 1920 terug naar Nederland; hij ging met zijn kinderen in Haarlem wonen. Hij trouwde nooit. Moerta is overleden op Sumatra. “Verder weet ik niets van haar. Het is een drama, dat in de familie nooit werd besproken. Het waren omstandigheden toen waar we ons nu geen voorstelling meer van kunnen maken. Een totaal andere tijd.”
Voor zijn research reisde hij honderd jaar terug in de tijd. Jacobs moeder bezocht Indonesië nooit.
In februari verschijnt zijn 23ste boek, een thriller met de titel ‘Madame H.’ Het is het verhaal van een molenaarsdochter uit Noordwest-Overijssel die filmster werd. Het gaat over liefde, obsessie en crime passionel. Zoals altijd heeft het boek een actuele component. Dit keer is dit de Jihad. Dit vindt hij als schrijver een plicht. “Schrijver ben je niet alleen voor de lol. Het moet ook om een maatschappelijk thema gaan.” Dit vraagt research: alles lezen wat los en vast zit en met mensen praten.
Een schrijver werkt alleen, maar is nooit eenzaam. Je hebt immers altijd je personages en je plot. Met een brede lach en glimmende ogen: “Het is een raar fenomeen, maar cruciaal: op een gegeven moment gaan de mensen terug praten. Ze doen soms dingen die ik helemaal niet wil.” Zo was er eens een sergeant-majoor die maar niet dood ging; hij ontsnapte aan alle vallen die Vis voor hem zette. Sinds zijn debuut in 1987 is dit wat hem drijft.
Foto: Gwen Mustamu
In februari verschijnt zijn 23ste boek, een thriller met de titel ‘Madame H.’ Het is het verhaal van een molenaarsdochter uit Noordwest-Overijssel die filmster werd. Het gaat over liefde, obsessie en crime passionel. Zoals altijd heeft het boek een actuele component. Dit keer is dit de Jihad. Dit vindt hij als schrijver een plicht. “Schrijver ben je niet alleen voor de lol. Het moet ook om een maatschappelijk thema gaan.” Dit vraagt research: alles lezen wat los en vast zit en met mensen praten.
Een schrijver werkt alleen, maar is nooit eenzaam. Je hebt immers altijd je personages en je plot. Met een brede lach en glimmende ogen: “Het is een raar fenomeen, maar cruciaal: op een gegeven moment gaan de mensen terug praten. Ze doen soms dingen die ik helemaal niet wil.” Zo was er eens een sergeant-majoor die maar niet dood ging; hij ontsnapte aan alle vallen die Vis voor hem zette. Sinds zijn debuut in 1987 is dit wat hem drijft.
Foto: Gwen Mustamu